غوغای دل

غدیر است...

آسمانیان، همه جا را آذین بسته‌اند؛ ملائک، بال‌های خود را بر زمین گسترده‌اند.

انبیاء، اولیاء، خاصان... همه آمده‌اند. تمام هستی در سکوتی عجیب فرو رفته‌اند و چشم‌هایشان به جایی خیره شده؛

گویا می‌خواهند قامت حق را به شهود بنشینند که این‌گونه حیران‌اند.

چه ولوله‌ای برپاست؛ و غدیر، چه فخری بر عالمیان می‌فروشد که گل سرسبد هستی را در آغوش گرفته.

آری؛ او امام غدیر است که این‌چنین همه را مبهوت خود کرده.

چنان عظمتی دارد که زمین و زمان در مقابلش خاضع شده‌اند.

چقدر برایم آشناست؛ گویا سال‌هاست او را می‌شناسم و بر تمام وجودم احاطه دارد.

رسول(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) دست او را به بلندای آسمان، بالا می‌برد و می‌گوید: هرکه می‌خواهد راه آسمان را برگیرد و به خدا برسد، باید با علی(علیه‌السلام) حرکت کند.

اولین کسی که دست در دست ولایت گذاشته، خودِ اوست. گویا می‌خواهد بگوید:

هرکس با علی(علیه‌السلام) است، با من است و هرکس غیر علی(علیه‌السلام) را برگیرد، رو به ضلالت می‌رود.

همه به بیعت، گرد او جمع شده‌اند.

شرم، تمام وجودم را فرامی‌گیرد.

آیا با این همه آلودگی، مرا نیز خواهد پذیرفت؟

و گویا کسی در گوشم زمزمه می‌کند:

آری، فقط کافی است با دل بیایی؛ او پدری دلسوز است، منتظرت مانده؛ شک نکن، برو...

ناگاه حرارت عشق، تمام وجودم را در بر می‌گیرد و با یقین و اخلاص به سویش قدم برمی‌دارم.

دست دلم را در دست ولایی‌اش می‌نهم و آن‌گاه به آرامش می‌رسم.

امیرمؤمنان حضرت علی(علیه‌السلام) درضمن حدیثی می‌فرمايند:

من از خداوند خویش طلب فرزندان زیباچهره و نیكوقامت ننموده‏ ام،

بلكه از پروردگارم خواسته‌ام فرزندانم، مطیع او باشند و از او بترسند

تا وقتی با این صفات به آن‌ها نظر افكنم مایۀ چشم‌روشنی من شوند.

(بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏101، ص98)

www.saehat.net

روزی حکیمی به شاگردانش گفت:

فردا هرکدام یک کیسه بیاورید و در آن به تعداد آدم هایی که دوستشان ندارید و از آنها بدتان می آید پیاز قرار دهید!

روزبعد همه همین کار را انجام دادند و حکیم گفت:

هر جا که می روید این کیسه را با خود حمل کنید.

شاگردان بعد از چند روز خسته شدند و به حکیم شکایت بردند که:

پیاز ها گندیده و بوی تعفن گرفته است و ما را اذیت می کند.

حکیم پاسخ زیبایی داد:

این شبیه وضعیتی است که شما کینه دیگران را در دل نگه دارید.

این کینه قلب و دل شما را فاسد می کند.

و بیشتر از همه خودتان را اذیت خواهد کرد.

پس :

"ببخشید" و "بگذرید" تا "آزار" نبینید